«Ξέρεις να μου πεις, αφεντικό, (…) τι πάει να πουν όλα αυτά; Ποιος τα καμε; Γιατί τα καμε; Και πάνω από όλα ετούτο:
Γιατί να πεθαίνουμε;
Το παραπάνω υπαρξιακό ερώτημα που απασχολεί τον Αλέξη Ζορμπά στο ομώνυμο έργο του Ν. Καζαντζάκη και, βέβαια, τους ανθρώπους γενικότερα αντιμετώπισαν και ανέλυσαν οι μαθητές και οι μαθήτριες της Β΄ Λυκείου στο πλαίσιο της Λογοτεχνίας.
Ο σταθερός προσανατολισμός μας για όσο το δυνατόν πιο σφαιρική οπτική σε καίρια ζητήματα γνώσεων αλλά και ζωής και οι υπαρξιακές ανησυχίες των εφήβων κατά τη διδασκαλία στην τάξη οδήγησαν τις διδάσκουσες Φιλολόγους κυρία Φένια Θεοχάρη, κυρία Άννα Κουρδή, κυρία Αθηνά Πετροπούλου και κυρία Ισιδώρα Φίλη να προτείνουν μια διαθεματική προσέγγιση και από τη βιολογική θεώρηση του θανάτου.
Ο κύριος Δημήτρης Παπαναστάσης, Βιολόγος του Σχολείου μας, με πάθος και παραστατικότητα παρουσίασε τη βιολογική αναγκαιότητα του θανάτου, το ρόλο του στην εξέλιξη του ανθρώπου και εν τέλει τι ο θάνατος σηματοδοτεί για τη ζωή.
Από την αξιολόγηση της συνάντησης αυτής των ίδιων των μαθητών που ακολούθησε αποδείχτηκε ότι είναι κοινή πεποίθηση της σχολικής κοινότητας ότι τέτοιες διδασκαλίες και διευρύνσεις θεμάτων είναι πολλαπλά επωφελείς:
- Το χέρι του κύριου Παπαναστάση που βάφτηκε με χρώματα κατ’ αναλογία των γεωλογικών εποχών
- Η συγκινητική ανάγνωση της επιστολής του αθλητή Αλ. Νικολαΐδη που μάς άφησε παρακαταθήκη
- Η ευγενής αντιπαράθεση και η γνήσια συ-ζήτηση της ουσίας
υπήρξαν, μεταξύ άλλων, αυτά που τα παιδιά μας ξεχώρισαν και ενώνουμε τις ευχές μας, διδάσκοντες και μαθητές, τέτοιες προσπάθειες να υλοποιούνται συχνότερα.
